PASİFİK UFKUNDA HÜZÜN
Maya Yıldızhan’dan Gerçek Hikâyelerle Dokunmuş Şiirler…
 
Şiir, yalnızca kelimelerden ibaret değildir. Bazen bir dalganın fısıltısı, bazen uzak bir yolculuk, bazen de içinde yankılanan derin bir sestir. Pasifik Ufkunda Hüzün, Maya Yıldızhan’ın kelimelerle ördüğü benzersiz bir içsel yolculuk… Ama bu dizeler yalnızca hayal gücünün ürünü değil; her biri, yaşanmış hikâyelerin, karşılaşmaların ve kayıpların izlerini taşıyor. 
 
Bu kitapta, aşkın kırılgan sınırlarından özlemin keskin sularına; zamanın acımasız yüzünden anıların sıcak kollarına savrulacaksın. Maya’nın dizeleri bazen bir deniz kıyısında, bazen eski bir kütüphanede, bazen de gecenin en sessiz saatinde sana eşlik edecek. Her şiir, bir hikâye anlatıyor: bir veda, bir isyan, kaybolmuş bir zaman...
Bir dostla paylaşılan kahveden, bilinmeyen bir şehirde kaybolmanın hüznüne; sınırları aşan sürgünlerden, tarihin sessiz kalmış kadınlarına uzanan bu şiirler, geçmişle bir hesaplaşma olduğu kadar, geleceğe yazılmış mektuplar da… 
 
Bu satırların arasında, Maya’nın iç dünyasından izler bulacak, belki de kendi hikâyenin yankısını duyacaksın. Çünkü bu kitap, sadece Maya’nın yolculuğu değil…

Bu kitap, hepimizin yolculuğu.
 
Gerçek hikâyelerden doğan şiirler…
Aşk, ayrılık, sürgün, özlem ve direniş üzerine yazılmış dizeler…
Ve kitabın ruhuna eşlik edecek özel müzik albümleriyle, şiirin sesini daha derinden hissetmeye bir davet…
 
Şimdi, bu yolculuğa katılmaya hazır mısın?
Sayfaları çevir, Maya’nın iç dünyasına adım at…
 
------
İTHAF
Ben, Maya…
Kelimelerin suskun yerinden geçerek yazan kadın…

Kelimelere Marmaris’te âşık oldum.
Ama hayat beni alıp Pasifik Okyanusu kıyılarına savurdu.
Santa Monica College’da öğrenciydim.
Hayalim, yaratıcı yazarlık bölümünü bitirip, İngilizce yazan evrensel bir yazar olmaktı.

Sonra bir gün…
bir kampüs merdiveninin başında duruyordum.
Ve düştüm…
Sadece bedenim değil, hayallerim de yere serildi.
Tekerlekli sandalyede geçen uzun bir zaman…
Bambaşka bir yolculuğun başlangıcıydı.
Ama ben ülkeme dönerken, kalemimi Pasifik kıyılarında bırakmadım.
Yanıma aldım.

İnat ettim.
Adım adım, yeniden yürümeyi öğrendim.
Ve fark ettim ki bazı yollar yalnızca ayaklarla değil; kelimelerle de kat edilir.
Eserlerim, benim hayatta kalma biçimimdir.
Çünkü ben susturulan seslerin yankısıyım.
Aşkın enkazında büyüyen kadınların
kalbinde atan bir dizeyim.

Yazdıklarım;
gözyaşını saklayan kadınların sessizliğiyle,
dünyaya öfkeyle bakan çocukların suskunluğuyla,
devrimcilerin son sözleriyle ve sokak lambalarının altında uyuyan evsizlerin dualarıyla yazıldı.
Ben yazmadım aslında —
dünya içimde yazdı kendini.
 
Eserlerimde sadece şiir ve hikayeler yok:
Yıkılmış kentlerin yankısı,
çürüyen adaletin isyanı,
iyileşmeyen yaraların sabrı
ve bir kadının kendine dönme yolculuğu var.
 
Her dize, her paragraf; eksik bırakılan bir çocukluğa,
yarım kalan bir aşka,
saklanan bir öfkeye,
bastırılmış bir haykırışa denk düşer.
Ve ben, her şiirde, her hikayede yeniden doğan, yeniden dirilen bir sesim.
İşte bu yüzden, bu kitabı —
ve bundan sonraki bütün eserlerimi —
kendime ithaf ediyorum.
Çünkü kelimelerim yalnızca kırıklarımı değil,
direnişimi de taşıyor.
Aslında geç kalmadım.
Yeniden başladım.
 
Bazı kitaplar yalnızca okunmaz — yaşanır.
Bazı kelimeler yalnızca yazılmaz — hissedilir.
Ve bazı sessizlikler vardır ki, bir ömür konuşur.
Bu kitaptaki şiirlerim de öyle…
Gurbetle aidiyetin arasında,
aşkın ve kaybın kıyısında,
direnmenin ve yeniden doğmanın izinde yazıldı.
Şimdi seni bir yolculuğa davet ediyorum:
Dışarıya değil, içine doğru bir yolculuk.
Her şiirde kendi hikâyeni bulacağın,
belki sustuklarını fısıldayacağın bir yol…
 
Bu kitabı nerede okuduğun önemli:
Belki bir trenin pencere kenarında...
Belki Pasifik üzerinde, bulutların arasında süzülen bir uçakta…
Belki bir sahilde, gün batımına karşı...
Ya da gecenin sessizliğinde, yalnızlığınla baş başa…
 
Bir önerim var:
Okurken elinde bir içeceğin olsun.
Koyu bir espresso, yaseminli bir çay,
bir yudum brandy ya da tarçınlı bir kadeh şarap
veya neyi seviyorsan…
Tıpkı bu şiirler gibi, her yudum seni başka bir duyguyla buluştursun.
 
Bu satırlarda bazen kendinle yüzleşeceksin,
bazen kendini affedeceksin.
Bazı dizelerde susacak, bazılarında konuşacaksın.
Ama her seferinde bir adım daha yaklaşacaksın kendine.
 
Ve evet… bu kez, hiç susmayacağım.
Çünkü hâlâ söyleyecek çok sözüm var.
Ve sen bu sayfaları çevirirken, 
ben her dizede yanındayım.
Maya Yıldızhan